Калі чалавек – гэта ліст,
адкінуты дрэвам на вецер,
ён мае, як ліст, два бакі –
зялёны і срэбны.
Два твары – зялёны і срэбны – ён мае.
Зялёны, да сонца павернуты, твар
піў сонца, цягнуўся за ім,
як мог, выварочваў зялёны хрыбецік,
адпіхваў суседзяў, між ценяў варочаўся, быццам
у коле гарачых вугольляў смарагдавы скарпіён,
абы жыватворныя промні
злавіць, паглынуць, увасобіць
ва ўласную прагную плоць.
А срэбраны бок – прахалодны заўсёды,
мяккі і пяшчотны, але анікому ня бачны,
твар месячны і патаемны, задумлівы, сонны,
заўсёды глядзеў на зямлю,
гэта значыць – на сьмерць,
цьвярдую, пляскатую сьмерць
для лістоў і людзей.
Гляджу ў свае вочы і бачу
зялёны і срэбраны колер,
у зманлівым мігаценьні –
як ліст на вятры трапеча.
Дзьве існасьці. Два абліччы.
Такі вось сюррэалізм.
|
|
